Az önce yazdığım yazıları okudum ve kalbimi o kadar parçaladıki, o kadar
yoğun geldi ki anlatamam. Eski yazılarım bir çok şeyi fark etmeme sebep oldular.
Ne kadar değiştiğimi, ne kadar büyüdüğümü, ne kadar hissizleştiğimi anlamama
sebep oldular. Hisleri ve düşüncelerimi halı altına süpürüp, yapmam ve başa çıkmam gerekenlerle savaşmaya o kadar alışmışım ki şok oldum. O duygular, o düşünceler şu an nerede, nereye gitti?
Cidden şok içerisindeyim...
Hayatta kalma modum fazla açık kalmış sanırım, bir şeyleri umursamıyormuş gibi,
hallolmuş gibi yaparak geçmiyormuş. O bir şeyler, insanın boşluğa düşmesini ve kendi ile
yapayalnız kalmasını bekliyormuş.
Her zaman hayalini kurduğum, kazanabileceğime asla inanmadığım o üniversitenin birinci yılını bitirdim,
iyi-kötü insanlar tanıdım, çok zor dersler gördüm ve onları geçtim. Ama ne gariptir ki
sanki önemli değilmiş gibi, bir şey başarmamamış gibi bomboş hissediyorum.
Ne kitap okuyabiliyorum, ne yazabiliyorum...
Hiçbir işleve yaramayan, hayatta ne yapacağını bilmeyen, kaybolmuş bir
küçük çocuk gibi hissediyorum. Zaman akıp gidiyor, kontrol edemiyorum.
Neredeyse yirmi yaşına gireceğim; halen şaka gibi geliyor aynı cümlede,
yirmi yaş ve ben.
Korkuyorum.
Evet sanırım en doğru tabir bu olur.
zaman durdurulamaz bir hızla akıyor ve ben ise halen çok gerideyim.
Daha geçmişteki problemlerimi çözememiş olmamın üzerine, bir de bilgi ve kültür
açısından çok cahil ve de gerideyim.
insanların deneyimlediği çoğu şeyi deneyimlemedim.
Dünyayı görmedim.
Birine yürekten hiç aşık olmadım.
Sevildiğime inanamadım.
Öfkelendiğim zaman hep içime attım, hiç dışarı yansıtmadım.
Hislerim hakkında azar azar konuşmaya başlasam da ailem ile hiç konuşamadım.
Her zaman odama kaçtım.
Gerçek dünyadan ve sorunlardan kaçtım, kendimi geliştirmedim, zamanımın çoğunu gereksiz reelsler izleyerek harcadım.
Kendimi nasıl kurtaracağıma dair bir fikrim yok.
Tekrardan bir yaşama arzusu ve yeni hedeflere ihtiyacım var. Beni en iyi
toparlayacak şey buymuş gibi hissediyorum. Yeniden toparlanana kadar
bu yazıda burada bir hatıra misali kalacak sanırım; kendimle konuşmamı
sağlayan bir hatıra.
Yeniden toparlanırken yazı yazmaya çabalayacağım ve farklı türler de
yazı yazmak gibi bir isteğim var. Umarım bu istekte yarım kalmaz ve
bu yaz gerçekleştirebilirim.
Görüşmek üzere geçmişteki ben,
selamlar olsun gelecekteki bene.
Değişmiş ve iyileşmiş olman dileğiyle...
Yorumlar
Yorum Gönder